Gebedshoudingen

Gebed neemt een belangrijke plaats in het geloofsleven in Afrika in. Er worden vaak gebedsbijeenkomsten georganiseerd, die soms wel de hele nacht door kunnen gaan. Als iemand een psychose heeft, wordt dat benoemd als demonen en komt de gemeente bij elkaar om te bidden tot de demonen het zwijgen op zijn gelegd. Bij de volgende aanval begint men weer opnieuw. Ook ontmoette ik pas een Congolese vrouw die een zeer lage bloedsuikerspiegel had. Terwijl anderen hard baden, regelde ik, als nuchtere Hollander, wat te eten.
Soms weet ik me niet goed een houding te geven tijdens dit soort sessies. Als Calvinisten zijn we gewend aan orde en rust. Een eerbiedige gebedshouding wordt ons van jongs af aangeleerd. En tegelijkertijd hoeft dat ook niet de norm te zijn. God ziet immers niet aan wat voor ogen is?!

Baälpriesters
Mensen raken vaak tijdens dit soort gebedssessies in vervoering en gaan dan steeds harder schreeuwen en huilen. Soms werpen ze zich ter aarde en slaan zichzelf of op de grond. Dit wordt gezien als een teken van geestelijkheid. Maar ik moet vaak denken aan Elia en de Baälpriesters op de berg Karmel. Wat een tegenstelling was dat! De Baälpriesters gingen de hele ochtend door, vergelijkbaar met de eindeloze gebedssessies hier. Toen ze geen antwoord kregen, ging het volume omhoog en deden ze aan zelfkastijding. Elia moedigde hen aan, met de woorden die mij hier ook vaak door het hoofd schieten: “Luider, misschien slaapt jullie god wel en moet je hem wekken!”

Passie
Is onze calvinistische houding zoveel beter? Keurige formuliergebeden, prachtige poëtische gebeden, een bepaalde toon, de afspraak wie er begint en eindigt bij een kringgebed? Ik weet het niet. Wellicht zijn wij te georganiseerd en proberen we zelfs via onze gebeden God te organiseren. Wel weet ik dat de rust en het in stilte tot God naderen beter bij mij persoonlijk past. Maar misschien zouden we wel wat meer passie kunnen gebruiken in onze gebeden?