Mark en Corine Godeschalk
Straatkind in de kerk
Zondagochtend. We zijn
laat. Achterin de kerk worden een paar stoelen bijgezet zodat we kunnen zitten.
Ik kijk naast wie ik terechtgekomen ben. Een jongen van een jaar of acht. Hij
zit alleen. Aan de ene kant van hem zit ik met naast mij Corine en twee van
onze kinderen, aan de andere kant van hem zit mijn andere zoon. Alsof hij bij
onze familie hoort. Een straatkind.
Er zijn veel straatkinderen in Bunia. Ze lopen vaak in groepjes over de drukke straten, bedelen om geld of koekjes. Je ziet ze snuiven aan flesjes waar een beetje benzine in zit. De jongen naast me heeft geen flesje. Hij heeft niets bij zich. Zijn kleren vies, gerafeld en met gaten. Hij stinkt. Een mengsel van urine en lang niet gewassen zijn. Ik merk dat ik onwillekeurig beter let op de telefoon in mijn broekzak. Zou hij luizen hebben? Af en toe kijkt hij met een schuin oog naar mij. Als we gaan staan om te zingen staat hij op en zingt en klapt mee.
'Er zijn veel straatkinderen in Bunia. Ze lopen vaak in groepjes over de drukke straten, bedelen om geld of koekjes. Je ziet ze snuiven aan flesjes waar een beetje benzine in zit.'
Opvallend dat hij niet weggestuurd is. De vrouw schuin voor mij heeft hem al een paar keer een scheve blik toegeworpen. Hij heeft de slechtste stoel van de kerk, de rugleuning hangt op half zeven. Ik verwacht elk moment dat hij opstaat en weg loopt. Wat zou hij volgen van wat er wordt gezegd? Het is de Franstalige dienst. Hij zal niet naar school gaan en kan waarschijnlijk alleen Swahili, en misschien een eigen stamtaal.
Bedelen
Een man voor me, met zijn dochter naast zich, buigt zich naar achteren en corrigeert mijn zoon, die met zijn voeten tegen zijn stoel zat te schoppen. Die vindt dat niet leuk, maar de man heeft gelijk. De jongen naast me zit voorbeeldig rustig. De preek lang. De hele dienst lang. De vader voor me zie ik wat WhatsApp-berichtjes checken. De aandacht even afgeleid. Herkenbaar. Plots draait hij zich om en kijkt mijn buurjongen kort aan, geeft hem een briefje van 5000 franc (2 euro), en draait zich direct weer terug. De jongen mompelt ‘merci’.
Zou hij nu weglopen? Zou dit de reden zijn dat hij in de kerk zit? Gericht bedelen bij christenen? Ik schaam me voor die gedachte.
Hij blijft zitten. Tot het eind. En als iedereen opstaat om naar buiten te lopen, stapelt hij de plastic stoelen op. Ik help mee. Ik vraag hem hoe hij heet. Moise. Vandaag zat ik naast Moise.
Over Mark en Corine
Mark en Corine Godeschalk wonen en werken in de Democratische Republiek Congo. Ze wonen hier samen met hun kinderen Thijmen, Aron en Aimée. Mark is tropenarts en ondersteunt het medisch bureau en de verschillende klinieken van de Communauté Emmanuel. Corine is biomedisch ingenieur en werkt als projectcoördinator voor de Communauté Emmanuel.
