Leendert en Nelleke Wolters

Onze vrienden in het park

Terwijl ik begin aan de laatste kilometer van mijn zaterdagse hardlooprondje in het park, zie ik ze al zitten: Vlad'a, Alenka, ‘Barbie’ en Jiří. Bij elkaar op de bankjes kletsen ze wat, lezen een krantje. Ze zijn er vroeg bij, want pas om half twee is onze afspraak. Gelukkig is het een mooie nazomerdag en schijnt de zon.

Wonend in een grote stad, worden we regelmatig geconfronteerd met de keerzijde van onze samenleving. Er is succes en voorspoed, maar ook leed en gebrokenheid. En daar willen en kunnen we onze ogen niet voor sluiten. Bijna vijf jaar geleden raakten we betrokken bij een hulpactie voor daklozen. Wekelijks brachten we eten naar het station, waar we tot 150 zwervers ontmoetten.

De maatregelen rondom Corona dwongen ons ertoe om een andere aanpak te zoeken. We ontmoetten de daklozen nu in kleinere groepen in ‘ons’ park. Misschien is die verandering ook wel een zegen. We hebben geleerd dat in de massaliteit de menselijkheid verloren raakt. In de kleine groep van nu, leren we de mensen pas echt kennen.

Bidden met Karl
Thuis staat Nelleke al te koken. We koken Tsjechisch, want uit een kleine enquête onder de vaste gasten, blijkt hun voorkeur voor traditionele gerechten. Dat begrijpen dat ook wel: vaak zijn ze aangewezen op brood, restjes en simpele pastagerechten. Vandaag maken we čočky na kyselo*, een linzenbrei met ei, augurk en flink veel varkensvet. Dat staat in de maag.
Gewapend met thermosflessen koffie en thee lopen we een uur of wat later het park in. Er komen nog een aantal christenen uit de buurt met fruit en koekjes. We delen het eten uit en nemen de tijd om koffie te drinken en te praten. Dat wil zeggen: luisteren vooral. De daklozen lijken een enorme behoefte te hebben om even hun verhaal te doen. En met een paar pilsjes achter de (voor de helft ontbrekende) kiezen, hebben we vaak moeite hen goed te verstaan.

"‘Mag ik voor je bidden?’ bied ik aan en als hij ja knikt, leg ik mijn hand op zijn schouder."

Maar af en toe gaat het dieper. Laatst kwam Karl naar ons toe. Ook hij is één van de vaste gasten. Hoewel hij met twee krukken loopt, scharrelt hij razendsnel door de stad.

‘Zeg Leendert,’ begon hij, ‘ik kom even gedag zeggen. Volgen de week word ik in Brno opgenomen in het ziekenhuis.’
‘Is er eindelijk een donornier voor je gevonden?’ vraag ik, wetend dat hij al maanden wacht op een operatie. ‘Voor hoe lang wordt je opgenomen? En hoe voel je je eronder?’
‘Ik moet een paar weken revalideren, zeggen ze. Maar ik ben vooral bang voor de operatie zelf.’
‘Mag ik voor je bidden?’ bied ik aan en als hij ja knikt, leg ik mijn hand op zijn schouder. Samen bidden om God bescherming tijdens de operatie en een voorspoedig herstel.

Tsjechië Leendert Wolters park daklozen groepsfoto 1

Leendert en Nelleke Wolters wonen met hun kinderen in Tsjechië. Lees hier meer over hun werk en drijfveer. Deze column verscheen eerder in het Reformatorisch Dagblad.

Recept: Čočky na kyselo

500 gram linzen
1 ui (gesnipperd)
100 gram varkensvet
3 eetlepels bloem
3 eetlepels azijn

Was de linzen en laat ze een nacht weken. Kook de daarna tot ze zacht zijn - ongeveer 1 uur. Fruit de ui in de helft van het vet en voeg de bloem toe tot die bruin kleurt. Voeg 350 ml water toe en breng het geheel aan de kook. Voeg de linzen toe en zout tot het op smaak is. Laat dit 5-10 minuten sudderen en voeg de azijn en de rest van het varkensvet toe. Serveer met gekookte (of spiegel-)eieren en plakjes augurk.