Henriëtte Nieuwenhuis
Bevrijd van afval
‘We gaan elk jaar afval rapen, totdat er geen afval meer ligt’, aldus de directeur van de christelijke basisschool van Pugungraharjo. Dit jaar stond de bevrijdingscarnaval op 17 augustus in het teken van afval.
17 augustus jl. vierde Indonesië 80 jaar onafhankelijkheid. Merdeka! De week rondom de 17 de werden er allerlei activiteiten georganiseerd in Pugungraharjo.
Carnaval
Op de dag zelf was er net als elk jaar carnaval: scholen, buurtverenigingen en andere
groepen deden mee. Ook de christelijke basisschool (SDK) waar onze jongens op zitten. Al
wandelend lopen de deelnemers mee in de carnavalsoptocht. “Bevrijd van afval” (Merdeka
dari sampah) koos ‘onze’ school als thema. We maakten kostuums en actieborden van
voornamelijk gebruikt materiaal en bladeren van de cacaobomen op ons schoolplein. En we
bereidden afvalzakken voor, want we zouden de hele route afval gaan rapen. Zelf liep ik ook
mee met een kartonnen sandwichbord met op de voorkant de tekst: ‘Wil je op de foto met
een Nederlandse afvalraper?’ Op de achterkant stond: ‘Eerst 5000 roepia betalen’.
Leus van de kinderen tijdens de optocht:
"Waarvan is Pugungraharjo bevrijd? Van afval, lieve schat!"
Afval rapen
We hoefden ons niet te vervelen. Op het veld waar alle deelnemers zich verzamelden was het één grote vuilnisbak en ook onderweg vonden we heel veel afval. Vol enthousiasme liepen we de route met een vrolijk lied over onafhankelijkheid en bevrijding. Tussendoor schreeuwden we leuzen als ‘Waarvan is SDK bevrijd?’ ‘Van afval! Lieve schat.’ ‘Waarvan is Pugungraharjo bevrijd?’ ‘Van afval! Lieve schat.’ ‘Waarvan is Lampung bevrijd?’ ‘Van afval! Lieve schat.’ Ook ik ben onderweg heel wat keren op de foto gezet en heb 300.000 roepia opgehaald voor de school. De kinderen kregen van toeschouwers 100.000 roepia voor hun inzet. Het afval konden we kwijt op de pick-up auto die ons tijdens de route begeleidde.
Moe, maar voldaan kwamen we terug bij het veld waar we ook waren begonnen. Achteraf kregen we reacties: ‘Man, ik schaamde me dat jullie voor mijn voeten afval gingen rapen’. ‘Wat een enthousiasme zeg, geweldig!’ ‘Hoeveel heb je met de foto’s opgehaald?’ Het afval brachten we naar een van de twee afvalbanken van Pugungraharjo waar het afval verder werd gescheiden. Karel, mijn man en directeur van de school is van plan elk jaar een afvalactie te gaan doen met carnaval: ‘Net zo lang totdat we geen afval meer vinden’. Hopelijk laat deze bevrijding van afval niet nog 350 jaar op zich wachten. Maar een kwestie van een heel lange adem is het wel.
