Je mag mensen nabij zijn: priesters, ze zijn meer dan nodig

Klooster

Aan de voet van de Pyreneeën verwelkomt een dynamische gemeenschap van 22 benedictijner monniken iedereen die aan de deur komt, ongeacht hun geloofsovertuiging, in een prachtige abdij ‘alsof ze Christus zelf waren’, volgens de gastvrijheidsregel van Saint-Benoît. De abdij van Tournay wordt door bezoekers gewaardeerd door de hartelijke ontvangst van de monniken en de stilte die heerst in deze oase van rust. Het is een goed moment om nieuwe energie op te doen en te genieten van de spiritualiteit die je helpt aan jezelf te werken en bemoedigd te worden in je relatie met God.

Om het klooster te bereiken, moeten bezoekers de rivier de Arros oversteken via een houten brug en zich zo losmaken van de wereld. Dit beeld verwijst naar de roeping van de abdij van Tournay als plaats van gemeenschap en woestijn, een plaats van solidariteit en van eenzaamheid. Een aantal van de broeders is afkomstig uit het buitenland, zoals Vietnam, Brazilië en Madagaskar. Zo ook frère Emmanuel (46), die Braziliaan is. Als tiener had hij geen gemakkelijke jeugd, maar hij ontdekte vroeg z’n creativiteit door te moeten werken. Hij deed veel ervaring op in de couture, het maken van kleding.

Getalenteerde broeder

Vandaag aan de dag is hij een getalenteerde broeder die prachtige iconen en muurschilderingen maakt en ontwerpt hij onder andere de kleding van de monniken in zijn klooster. In 2002 trad hij in het klooster in Ponta Grosso in Brazilië in om monnik te worden en in 2015 werd hij deel van de abdij van Tournay. Ik heb frère Emmanuel leren kennen tijdens m’n jaarlijkse retraite die ik in dit klooster houd. Een hartelijke broeder die verantwoordelijk is voor de hotellerie, het gastenverblijf. 

Frère Emmanuel nodigde me uit voor een bijzondere plechtigheid: m’n katholieke vriend zou tot priester worden gewijd. En zo reed ik begin juli richting de abdij van Tournay. Een oaseplek waar ik graag kom. Bij aankomst was de abdij al in voorbereiding van de priesterwijding. Een soort grote schoonmaak. In de dagen die volgden, kreeg ik de mooie taak om in de kerk de stoel van de bisschop en de kandelaren van stof te ontdoen en in de was te zetten. Met zorg en toewijding deed ik dit om zo met elkaar toeleven naar de priesterwijding.

Zondagmiddag in de kloosterkerk, wachtend op de start van de dienst, ben ik opnieuw verwonderd over de wijze waarop de katholieken er iets plechtigs en feestelijks van weten te maken. Prachtige bloemen sieren het altaar. Een mooi vormgegeven liturgie. De kloosterkerk was tot op de laatste plaats gevuld. Het entreelied werd ingezet door het orgel en in een lange, statige stoet volgden de bisschop, abt, broeder Emmanuel en zijn medebroeders. 

De bisschop groet de aanwezigen en presenteert de toekomstige priester en verklaart hem waardig om tot priester gewijd te worden. Een loflied volgt. In de handen van de bisschop – al knielend - belooft hij gehoorzaamheid. Dan volgt het gebed van de heiligen. Een lang en intens gebed waarbij frère Emmanuel gestrekt op de grond ligt. Hij weet dat hij de steun van de Heer en de gebeden van z’n broeders nodig heeft. Op de grond liggen betekent de overgave aan God in Zijn dienst voor de rest van z’n leven. Daarna staat hij op. Hij ontvangt de gave van de Heilige Geest voor het ambt dat hem is toevertrouwd. De bisschop legt hem de handen op. In een gebaar van zegen en stilgebed doen de priesters hetzelfde. Een indrukwekkend moment: een reeks van priesters die hem de handen oplegt, en als een cirkel om hem heen staan, de stilte die heiligheid voelbaar maakt. Een beeld om niet meer te vergeten zeker bij het zien van de laatste zegening, z’n abt en frère, Joël, die hem als een vader zegent!

Vanuit de handen van z’n nicht ontvangt hij de priesterstola en de kazuifel, en deze worden hem aangetrokken. De handen worden gezalfd met chrisma. De bisschop overhandigt de kelk en de hostieschaal aan de nieuw gewijde priester als teken dat hij voortaan ook zelf de eucharistie mag voorgaan en dit een centrale plaats moet krijgen in zijn leven. Door de nieuwe priester een broederkus te geven, bezegelt de bisschop zijn acceptatie als zijn ambtsdrager. De andere priesters doen hetzelfde en laten zo zien dat ze in gemeenschap zijn als dienaren. In de eucharistieviering die volgt oefent de nieuwe priester zijn ambt voor het eerst uit, samen met de bisschop en andere priesters. De inschakeling van alle zintuigen in zo’n dienst maken Gods aanwezigheid merkbaar en tastbaar. Versterkend voor je geloof. Iets waar we als protestanten van kunnen leren.

Mensen nabij zijn

Na afloop was er een feestelijk aperitief, waarin ik in gesprek raakte met een bezoeker over roepingen. In Frankrijk is Jezus steeds minder populair en in grotere mate de kerk. Waarom dan nog priester worden? Omdat God mensen roept, ook in onze tijd, met als doel Jezus in deze wereld handen en voeten te geven. Als priester mag je mensen nabij zijn op die momenten van het leven wanneer het er echt toe doet en mag je laten zien dat het goddelijke en het menselijke bij elkaar horen. Terug op m’n kloosterkamer resoneert dat na. Ja, ik weet me als zendeling geroepen met het verlangen om God bij de mensen te brengen en mensen bij God. Laten zien dat Hij een plek kan hebben in je leven. Geloof, hoop en liefde brengen waar dat soms zó ontbreekt. ‘Priesters’, ze zijn vandaag aan de dag meer dan nodig!

Deze column verscheen eerder in het Friesch Dagblad