Een taal spreken die ons samenbindt

‘Hoe kan ik nu zó preken dat mensen van verschillende achtergronden iets ervaren van die eenheid die er was op die eerste Pinksterdag?’, vroeg een Nederlandse predikant tijdens de online preekvoorbereiding die we onlangs hadden met gasten uit Libanon en Zuid-Afrika. Op de Pinksterdag hoorden al die mensen die heel verschillend van elkaar waren van ‘de grote werken van God’ in een taal die ze begrepen en juist dat gaf verbondenheid!

Pastor Nabil Habibi uit Beirut herkende de vraag: ‘De kerk in Libanon is heel verdeeld. We hebben allerlei diverse groepen in de gemeente en dat levert ook spanning op. Ik heb niet meteen een antwoord, maar als we als kerk niet iets van de glorie en grootheid van God weerspiegelen, dan stellen we niets voor’. Het was boeiend om met zes Nederlandse predikanten en twee gasten na te denken over 1 Petrus 2:9-10 - het bijbelgedeelte van de GZB-Pinkstercampagne - en die verzen te verbinden met Handelingen 2: het verhaal van Pinksteren.

Nergens bij horen
Dominee Christopher Munikwa vertelde dat hij worstelde met de verzen in 1 Petrus 2 in zijn situatie. Hij heeft een gemeente van Zimbabwaanse migranten die in Zuid-Afrika wonen en werken. Zijn gemeenteleden zijn niet zeker van hun status in dat land en voelen zich vaak achtergesteld. ‘Hoe moet ik dan preken over die prachtige woorden van Petrus dat we uitverkoren en Gods eigendom zijn? Zo voelen wij dat vaak niet in Zuid-Afrika!’. De woorden van dominee Munikwa kwamen wel even binnen. In Nederland hebben we ook genoeg uitdagingen als kerk, maar dit is wel even van een andere orde.

Later in het gesprek zei Christopher: ‘Gelukkig mag ik toch steeds weer de hoop van het Evangelie doorgeven: de overheid laat ons in de steek, maar God niet. Mensen schrijven ons af, maar God niet. Als migranten hebben we het nodig om ergens bij te horen. In Afrika draait alles om het samen-zijn. We hebben elkaar nodig. We mogen bij Gods volk horen’.

Veelkleurige eenheid
Pastor Habibi stond stil bij de kerk als ‘geestelijk huis’ (1 Petrus 2:5): ‘In een land als Libanon liggen zoveel gebouwen in puin vanwege de oorlogen die we hebben gehad. Dan is het een bemoediging te weten dat God bouwt aan Zijn kerk en dat wij als leden daar de stenen van zijn en dat Christus het fundament is’. En dat bracht ons weer terug bij de eenheid die we in Hem mogen ervaren als broeders en zusters. ‘Het is de Geest van God die ons samenbindt’, zei een van de Nederlandse voorgangers. ‘Het is belangrijk dat we iets van wat we hier vandaag in deze sessie ervaren hebben, ook delen in onze gemeenten’ zei een ander. ‘We hebben allemaal ons eigen verhaal en onze achtergronden zijn verschillend, maar toch zijn we één in Christus!’