Harriëtte Smit
Samen op weg naar het Christuskind
Het is zondagmorgen kwart voor tien, de kerk van Jean Baptiste du Faubourg zit al goed vol. Sommigen komen net van de lokale markt, hun tassen gevuld met groente en fruit. De meesten buigen diep voor het altaar, slaan een kruisje en zoeken een plekje. Vandaag worden de santons (kleine beeldjes voor de kerststal) en hun makers (santonniers) gezegend.
De tambourijnen (traditionele trommels) en galoubets (fluitjes) laten een prachtig lied klinken. Een lange stoet van levende santons loopt via het middenpad de kerk in. Priester Bernard Wauquier begint de mis in het Provençaals, het dialect van deze regio: ,,Au noum dóu Paire e dóu Fiéu et d’óu Saint Esprit, Amen” (In de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest). Woorden uit Matteüs 24 vormen de leidraad voor zijn preek. ,,Wees geen toeschouwers, maar vredestichters en hoopboodschappers in een wereld die daar volop naar snakt. Deel Gods liefde, dan zul je vooruit komen op de weg van het leven.” De stoet van levende santons loopt weer de kerk binnen. Dit keer zijn hun handen gevuld. De kinderen dragen ieder een schaapje van katoen, de volwassenen brengen onder meer korenaren, een fles wijn, een pompoen, brood en druiven. Ze worden met eerbied en ontzag neergelegd voor het altaar, op een mooi kleed. Op 24 december wordt daar het kerstkind geplaatst.
"De kerststal is een voorbeeld van levend evangelie. Het nodigt ons uit om net als de kleifiguurtjes onze activiteiten te verlaten en op weg te gaan om de kleine Jezus te ontmoeten."
Zegenen
De kinderen staan met gekruiste
armen voor de priester en ontvangen
een persoonlijke zegen. Hun gezichten stralen van blijdschap. Ik spreek
een oudere dame, haar kleinkinderen zijn als santon verkleed. ,,Ik ben
zo blij, dit soort missen dragen bij
aan concrete geloofsoverdracht. Het verhaal van Kerst moet niet alleen
worden verteld worden, maar vooral
beleefd.”
Buiten klinken weer de tamboerijnen en galoubets. In een vrolijke optocht lopen de santons door de oude
straten van Aix richting de markt. De
priester in z’n witte gewaad met
paarse stola sluit de rij, met een
olijftak in de hand. Hij zegent de
santon-kramen en de verkopers.
Mooi, hoe het werk van de santonniers
zo de zegen van God draagt en meegaat met de mensen die de figuurtjes
kopen.
Kleifiguurtjes
,,Het ritueel van het maken van een kerststal in huis helpt me om m’n hart voor te bereiden op het verwelkomen van de kleine Jezus met Kerst”, zegt een dame van vijftig jaar. ,,Op het moment dat we de santons in onze kerststal plaatsen, wordt daar iets zichtbaar van onze eigen geschiedenis.” Zo bouwen veel Provençaalse gezinnen deze dagen hun stal. Ze zoeken samen mos, hout en kersttakken om de stal van te maken, Jezus treedt zo in de intimiteit van het gezin. De kerststal is een voorbeeld van levend evangelie. Het nodigt ons uit om net als de kleifiguurtjes onze activiteiten te verlaten en op weg te gaan om de kleine Jezus te ontmoeten. De handen van de santons zijn gevuld, ze bieden Jezus geschenken aan. Ze brengen wat ze zijn en wat ze hebben. Zijn aanwezigheid verandert hen. Na hun ontmoeting met het kind Jezus getuigen zij van Zijn licht. De santons nodigen ons uit op te staan, op weg te gaan en ons te laten vinden door het Christuskind. Hij zal ons verlichten en zegenen.
Harriëtte Smit is landelijk jeugdwerkadviseur binnen de Franse Unepref kerken. Dit artikel is gepubliceerd in het Friesch Dagblad. Lees hier meer over Harriëtte en haar werk in Frankrijk.
