Harriëtte Smit
Muren verven, harten raken
Saint-Jean-de-Maruéjols-et-Avéjan,
een klein dorp in Zuid-Frankrijk, ontwaakt deze week op het ritme van
schuurpapier, verf gekrab, gelach en het enthousiasme van negen jonge
Nederlanders uit Kockengen. Tussen de 18 en 22 jaar oud, afkomstig uit een protestantse
gemeenschap, brengen zij hun vakantie door met het renoveren van het lokale
kerkgebouw en de pastorie van één van onze Unepref kerkjes. Geen
strandvakantie, geen festival, maar een bewuste keuze voor dienstbaarheid.
Verbondenheid
Ze komen niet alleen met gereedschap en werkkleding, maar ook met een open hart. Samen met de protestantse gemeente van Saint-Jean-de-Maruéjol-et-Avéjan steken ze de handen uit de mouwen: muren en plafonds in twee zalen worden geschuurd, oude verf er afgekrabd en glad gestreken en geverfd, deuren en tafels krijgen een nieuw kleur. Maar wat ze brengen gaat verder dan verf en stuc werk. Het is verbondenheid in actie, tastbaar, hoorbaar, voelbaar.
Elke ochtend om zeven uur staan ze met positieve energie voor de kerkdeur. Samen ontbijten met een goede bak koffie en een croissant gevolgd door een moment van gebed en bezinning geleid door dominee Charles Berger. De jongeren kozen als week thema dankbaarheid. En dat is voelbaar. In hun houding, hun inzet, hun openheid. Wie langs de kerk loopt, hoort niet alleen het geluid van schuurpapier en afkrabben van oude verflagen en stemmen; je merkt dat hier iets moois groeit. Met regelmaat gluren buurtbewoners door het raam en zijn onder de indruk. Het is bijzonder hoe deze jongeren, die allen student zijn, hun vrije tijd inzetten om een Franse kerk te ondersteunen die ze nauwelijks kennen, maar inmiddels diep in hun hart hebben gesloten.
'Het is bijzonder hoe deze jongeren, die allen student zijn, hun vrije tijd inzetten om een Franse kerk te ondersteunen die ze nauwelijks kennen, maar inmiddels diep in hun hart hebben gesloten.'
Wederzijdse verrijking
Tussen de middag komen leden van de kerkgemeenschap met manden vol heerlijk eten. Er wordt gelachen, gedeeld, lokale gerechten gegeten, Franse kazen geproefd en vooral verbonden. In die momenten aan tafel vervaagt het verschil tussen Nederland en Frankrijk. Wat overblijft is een sfeer van hartelijkheid en geloof. “Ik ben geraakt door de gastvrijheid en de dankbaarheid waarmee we hier ontvangen worden,” zegt Coen, een van de jongeren. Zijn woorden weerspiegelen wat velen voelen: deze ontmoeting is meer dan een werkweek, het is een wederzijdse verrijking.
Naast het werk is er ruimte om de omgeving te verkennen. De jongeren bezoeken het pittoreske Anduze, bewonderen de charme van Lussan, gaan voor het eerst canyoningen en maken een indrukwekkende uitstap naar het Musée du Désert, een plek die diep geworteld is in de herinnering van het Franse en Cevenolse protestantisme. Daar, tussen verhalen van vervolging en geloofsmoed, voelen ze zich verbonden met een geschiedenis die hun eigen overtuigingen overstijgt.
Wat deze ervaring zo bijzonder maakt, verwoorden de jongeren zelf treffend: “We kwamen niet alleen om de kerk te verbouwen, maar ook om gesprekken te voeren, gemeenteleden te bemoedigen en voor een mooie ervaring in ons eigen geloofsleven. Onderling is onze band enorm gegroeid. We zijn dankbaar voor deze ervaring en raden het andere jongeren ook aan. Het is zeker voor herhaling vatbaar.”
Hun gekozen thema ‘dankbaarheid’, kreeg elke dag opnieuw betekenis. “Ook al gaat het leven niet altijd zoals je zou willen, kijk naar wat je hebt. Bouw op God en ga met Hem. Tienduizend redenen tot dankbaarheid,’ verwoord de groep samen.
'Juist door fysiek aanwezig te zijn, bij gemeenteleden te logeren en samen te werken aan een tastbaar project, ontstaat ruimte voor ontmoeting en verdieping.'
Drempel verdwijnt
Voor mij als zendingswerker is zo’n week een kostbaar cadeau. Het biedt de kans om een lokale kerkgemeente concreet te ondersteunen in hun verlangen om dienstbaar aanwezig te zijn in het dorp: met plannen voor een koffie-inloop, hulp bij digitale administratie en een tweedehands kledingwinkel. Mijn rol is verbindend: vertalen waar nodig, mensen aan elkaar koppelen, sleutelfiguren bemoedigen en jeugd uitnodigen voor geloofsactiviteiten. Juist door fysiek aanwezig te zijn, bij gemeenteleden te logeren en samen te werken aan een tastbaar project, ontstaat ruimte voor ontmoeting en verdieping.
Het is niet de eerste keer dat deze uitwisseling plaatsvindt. Twee jaar geleden ontvingen we een eerste groep jongeren uit de PKN van Kockengen in Saint-Jean-de-Maruéjols-et-Avéjan. Twee van hen zijn er dit jaar opnieuw bij, een teken van hoe sterk de band is geworden, en hoe deze ervaring blijft doorwerken in hun levens. Wat begon als een bouwproject is uitgegroeid tot een vriendschap die muren overstijgt.
En die vriendschap krijgt een vervolg. Voor volgend jaar wordt er al gesproken over een tegenbezoek: een afvaardiging van de protestantse gemeente van Saint-Jean-de-Maruéjols-et-Avéjan zal dan afreizen naar Nederland, om op haar beurt de banden te versterken en de wederzijdse verbondenheid te verdiepen. Voor de meesten zal dat een eerste bezoek aan Nederland zijn.
In een tijd waarin jongeren leven te midden van talloze prikkels, keuzes en verwachtingen, laten deze negen iets hoopvols en inspirerends zien. Ze tonen dat geloof niet alleen klinkt in woorden, maar zichtbaar wordt in daden. Dat vakantie niet alleen een pauze is, maar ook een kans om te groeien, te dienen en te verbinden. En dat dankbaarheid een houding is die levens verdiept. Een kracht die muren herstelt, harten raakt en mensen dichter bij elkaar brengt.
Deze column verscheen in het Friesch Dagblad
Over Harriëtte
Harriëtte Smit is landelijk jeugdwerkadviseur binnen de Franse Unepref kerken. Haar hart ligt bij tieners en jongeren en ze geniet ervan hen te begeleiden in hun geloofsontwikkeling en hun levensvragen.
