Vertel, door Daniëlle

door Daniëlle Damsteeg (relatiebeheerder GZB)

Daar zitten we, met een mooie mix van mensen in een zaaltje. Wat gaat er precies gebeuren? Hoewel ik bij de GZB werk weet ik het ook niet zo goed meer. De avond heet 'Vertel,', dus we gaan vast vertellen. Over de grote daden van God. Het belooft bijzonder te worden.

Er klinken al wat interessante keelklanken en - in mijn oren - fanatiek gepraat. Het zijn de Egyptische gasten die met elkaar kletsen. Een indrukwekkende taal dat Arabisch. Als je regelmatig met buitenlandse gasten omgaat en je al die moedertalen hoort dan kan ik niet anders dan verzuchten: 'Die akelige toren van Babel...'

Verzegelde deur

We beginnen en ds. Manassa vertelt met een grote glimlach en flink wat gevoel voor humor hoe hij met horten en stoten een kerk in een dorpje in Upper Egypt (het zuiden) opende. Na wat tumult met de politie, een verzegelde deur, een open gebroken slot, weer een verzegelde deur en daarna een verkochte deur (hoe verzegel je een deur als die weg is?) ontstaat er een bloeiende gemeente. Hij is geroepen en volgt dus de soms moeizame weg van de Heere.

Afscheid

Dan gaan we uiteen in groepjes. Randa, de andere Egyptische gast, schuift bij mijn groepje aan en we kletsen over een Psalm en delen wat we mooi vinden. Opeens vertelt ze zichtbaar geraakt dat ze het moeilijk vindt om steeds haar familie achter te laten. Eerst haar ouderlijk gezin waar ze zo hecht mee is. Ze ging samen met haar man elders in Egypte wonen om te werken voor de kerk - hij is predikant. Ze settelt, maakt vrienden en vindt een nieuwe familie. Zo is haar ontdekking. En dan weer het afscheid. Het werk zit erop en ze trekken verder. Opnieuw durft ze zich echt te geven en ontdekt ze wederom een nieuwe familie. En dan, weer het afscheid.

Het valt haar telkens zwaar maar ze heeft geleerd: "We are part of a big family. The family of God. Some family members live close-by, others are somewhere else waiting to meet you. But only a few are here on earth, most of them are already waiting in heaven. It helps when I have to say goodbye: the people I'm going to meet, even though I don't know them yet, are family..."

Wijze les

Die is raak. Hier worstel ik regelmatig mee. Mijn man studeert nog theologie maar het lot van een 'domineesgezin' is dat zwervende bestaan. En dat maakt me huiverig: wil ik wel steeds opnieuw vriendschappen sluiten, wetende dat je niet alle contacten kan onderhouden als je wéér vertrekt? Moet je jezelf wel helemaal geven als het toch maar voor een paar jaar is? Hoe doe je dat? Hoe ga je daar mee om? Moet je dat wel willen? Wil ik dat wel?! Het houd me tegen, nu al.

Ik hoefde die avond niet te werken. Ik hoefde er niet te zijn. Ik ging uit interesse. En ik kom thuis met de wijze les van een ervaren zuster uit Egypte. Ze zei nog tegen me: "I'm sorry for you, it will be hard. Yes. But give yourself fully, it's the only way to be sincere. Be ready to meet the rest of your family."