Online gebedsbijeenkomst rond het Kind

Twee keer per jaar organiseert de GZB een internationale online gebedsbijeenkomst. We nodigen partners en kerkleiders uit de landen waar we samenwerken uit om één uur lang met elkaar te bidden. Dit keer waren we met 44 deelnemers uit 28 verschillende landen, uit Afrika, Azië, Europa, Latijns-Amerika en het Midden-Oosten.

Begin december mocht ik, op de achtergrond, meewerken aan deze gebedsbijeenkomst. Mijn taak was technisch: zorgen dat alles bleef draaien en al die deelnemers in groepjes van vier of vijf in de juiste break-out rooms terechtkwamen. Snel schakelen, namen nalopen, landen herkennen, en ondertussen hopen dat niemand “verdwijnt” in de digitale mist. En toch… terwijl ik vooral bezig was met knoppen en lijstjes, gebeurde er iets dat je niet kunt plannen. Het voelde als een zegen. Waarom? Dat vertel ik graag.

Het thema van deze Adventsbijeenkomst was: “Want een Kind is ons geboren” – woorden uit Jesaja 9. We begonnen plenair: het Woord klonk, en er was die herkenbare Adventsspanning—verwachten, niet van een gezellige decembermaand, maar van Hem Die komt. Daarna gingen we uiteen in break-out rooms, waar we ons kort voorstelden, zegeningen en gebedspunten deelden en voor elkaar baden. Tot slot kwamen we weer samen, met de echo van Jesaja 9:6: dat dit Kind Koning is, en dat Zijn heerschappij geen eind heeft.

Dankgebed dat grenzen overstijgt

Het was niet alleen vragen, maar ook veel danken. Broeders en zusters prezen God voor de eenheid in Christus—ondanks alle verschillen in achtergrond, cultuur en omstandigheden. Er werd gebeden om verandering, harmonie en uitbreiding van Gods Koninkrijk, en om goed onderwijs en toerusting, zodat jongeren leren wat het betekent om Christus te volgen. Ook klonk het verlangen om licht en zout te zijn, juist op plekken waar dat moeilijk is.

Directeur van de GZB, Martijn van den Boogaart, benadrukte onze afhankelijkheid van God in het zendingswerk en sprak dankbaarheid uit voor mensen uit allerlei achtergronden die tot geloof komen. Hij wees op de vreugde van wereldwijde verbondenheid en het dienen van mensen aan de rand van de samenleving. Ondertussen zie je op je scherm de namen en verschillende landen langskomen: Nederland, de Filipijnen, Rwanda, Bangladesh, Ethiopië, India… Mensen die elkaar nooit in één kerkgebouw zullen ontmoeten, maar wel samen hun knieën buigen voor dezelfde Heere. En dat maakte iets los: een blij soort ontzag. Alsof je even door een kier ziet hoe groot Gods werk is.

"En dat maakte iets los: een blij soort ontzag. Alsof je even door een kier ziet hoe groot Gods werk is."

Klein, maar niet alleen

Tegelijk werden de zorgen gedeeld: uit Bulgarije, waar gemeenten klein zijn en christenen zich vaak alleen weten, en uit India, waar geloven gevaarlijk kan zijn. En dan is zo’n gebedsbijeenkomst zo’n bemoediging: je bent niet alleen. God bouwt Zijn Kerk, wereldwijd. Niet omdat wij het zo goed organiseren, maar omdat Christus Zijn gemeente vergadert, beschermt en onderhoudt.

Wat is het dan belangrijk om samen te bidden. Echt bidden. Niet over elkaar praten, maar met elkaar spreken tot God. Je verplaatsen in noden die niet de jouwe zijn. Meebidden met zorgen over verkiezingen, instabiliteit, jongeren die verleid worden door drugs, spanningen tussen bevolkingsgroepen, en tegelijk: dat stille gebed om volharding, om moed, om trouw.

Midden in dat alles klonk het Adventsevangelie: God is groter en hoger dan wij, de Heere van wonderen. En toch: Hij zond Zijn Zoon. Hij kwam als Kind, klein genoeg om vast te houden, maar groot genoeg om eeuwig Koning te zijn. Zodat wij, door genade, straks voor altijd bij Hem mogen zijn.

Een spiegel voor Nederland

Ik aarzel om hierover te schrijven, want ik besef heel goed dat de verschillen in kerkelijk Nederland gevoelig en soms lastig zijn. We kunnen eindeloos analyseren, discussiëren, standpunten wegen. En soms is dat nodig. Maar… zouden we niet wat meer met elkaar moeten bidden?

Het kost vandaag de dag, met de mogelijkheden die we hebben, maar weinig moeite om kerkleiders uit 28 landen bij elkaar te brengen om samen te smeken om de Heilige Geest. En als dat wereldwijd al zo’n versterking van eenheid geeft—wat zou het dan doen als christenen in Nederland zich vaker verenigen in gebed?

Niet om verschillen weg te poetsen, maar om samen te belijden dat we de God van genade nodig hebben. Om te smeken om wijsheid in de ingewikkelde vragen waar de kerk vandaag mee te maken heeft. Om te vragen om liefde, om zachtmoedigheid, om waarheid in genade. Want gebed is niet een puntje op de agenda. Gebed is de basis van alles in Zijn Koninkrijk.

"We kunnen eindeloos analyseren, discussiëren, standpunten wegen. En soms is dat nodig. Maar… zouden we niet wat meer met elkaar moeten bidden?"

Toen ik mijn laptop sloot, bleef er vooral dankbaarheid over: ik had iets mogen zien van Gods wereldwijde werk, over grenzen en tijdzones heen. En er bleef een verlangen over: Heere, maak ons biddende mensen— en leer ons ook in Nederland om elkaar nog vaker te vinden rond Uw troon.

“Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven…”
Jesaja 9:5 (HSV)

Hij is Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst. Dáárom is er reden om moed te houden. Wereldwijd. En ook in ons land.

Dit verhaal is geschreven door Annemarie de Kleuver
Medewerker Communicatie GZB