Tidzalerana

Tidzalerana
Maandag 15 november. Vandaag staat een bezoek gepland naar Tidzalerana. Tidzalerana betekent: "we zullen voor elkaar zorgen", en dat is precies wat daar gebeurt. Tidzalerana is een opvanghuis voor gehandicapten. In Malawi heb je een zwaar bestaan als je gehandicapt bent. Niet zelden zitten ze hun hele leven ergens achteraf in een kamer zonder ramen. In Tidzalerana zitten ongeveer 15 kinderen en volwassenen. Een gemeenschappelijke ruimte en allemaal een eigen kamertje. Ze worden er liefdevol verzorgd. Rieneke is vanuit de GZB bij dit project betrokken. De verzorgsters zijn hier niet voor opgeleid en Rieneke begeleidt ze en geeft advies, vooral op medisch gebied.

Hoe we er komen...
Vandaag gaan Cees en ik met Rieneke mee. Dat klinkt eenvoudig, maar het was absoluut een belevenis voor ons om er te komen. Bij de roundabout staan talloze busjes. Gammele busjes. Ze roepen welke richting ze heen gaan. Wachten net zo lang tot het busje vol is. Dan kan er echt helemaal niemand meer bij.Cees en ik zitten voorin. We houden ons hart vast. "Het is maar een klein stukje", stelt Rieneke ons gerust. De chauffeur ruikt gelukkig niet naar drank, heeft Rieneke al geconstateerd. Het is nog vroeg in de ochtend, maar hoe later op de dag hoe groter de kans dat ze al een flinke slok op hebben. Dan kun je beter niet met een busje gaan.Tidzalerana ligt in de sloppenwijk. Het busje stopt voor de wijk. Nadat we zijn uitgestapt is het nog een flinke wandeling door de 'hoofdstraat' van de sloppenwijk. Het is overweldigend. Te veel te zien. Rieneke is het natuurlijk gewend. Ontspannen en natuurlijk loopt ze door de wijk. Maar zonder haar zouden we hier dus echt nooit terecht zijn gekomen. Onveilig voelen we ons overigens geen moment.Onderweg gaat Cees nog even bij een schoenmaker naar binnen om een lusje voor zijn leren riem te laten maken. Kosten: 20 eurocent.

Enthousiast onthaal
In Tidzalerana verwelkomen de bewoners ons enthousiast. Brenda neemt ons bij de hand: een verstandelijk beperkte jonge vrouw. Op de grond zit Henderson de was te doen. Hij heeft een rolstoelfiets waarmee hij zelf naar buiten kan. We ontmoeten ook Yusuf, de jongen die het winkeltje 'beheert'. Supertrots zit hij achter de toonbank. Als er kopers komen, roept hij de verzogster die de dingetjes kan pakken en afrekenen.Er wordt gelachen en er worden grapjes gemaakt. Het is mooi en ontroerend om te zien hoe er wordt omgezien naar deze mensen. En hoe blij en gelukkig ze lijken...

Benson
Ik, Cees, wil even wat vertellen over de ontmoeting met Benson. Hij woont in een ruimte van ongeveer drie bij drie meter, Daarin staat zijn bed en verder ligt er op een ander soort bed een enorme kluwe kunststof verpakkingsbanden, blauw en wit. Van dat afvalmateriaal vlecht Benson zeer sterke manden en mandjes, voorzien van een hengsel. "Wat knap dat jij die manden vlecht, ik zou dat niet kunnen", zeg ik tegen hem. Benson, die heel erg stottert, spreekt en verstaat gelukkig een beetje Engels. Met stralende ogen antwoordt Benson: "But I can teach you". Ik ben niet zo 'n sentimenteel mens, maar terwijl ik dit opschrijf krijg ik een brok in m'n keel en schieten de tranen mij in de ogen.Benson repareert ook uit elkaar gevallen boeken, hij doet dat op een vakkundige manier, je ziet niet dat het boek half uit elkaar gelegen heeft. Ik pak het bovenste boek - een bijbel in het Chichewa. Ik lees een paar zinnen uit Mattheüs voor. Vanwege mijn uitspraak van het Chichewa barst Benson in lachen uit. Benson heeft er plezier in en is er vast van overtuigd dat anderen veel van hem kunnen leren. Deze kostbare vijf minuten met Benson zal ik nooit vergeten. Ik ga voor hem bidden...