Goed eten, fijne wijn en een emotionele dienst sterken de Franse protestanten

Een katholieke zuster brengt haar ochtendgroet aan het beeld van de heilige Jozef. Ze groet ook mij vriendelijk. Het is historisch gezien mooi dat een protestantse synode in alle vrijheid plaatsvindt op deze katholieke gemeenschapsgrond. Bij de ingang van de synodezaal is het een gezellige drukte. Het is een vreugde om collegae uit alle windstreken van Frankrijk weer te ontmoeten. We begroeten elkaar met de Franse bises (kussen).

De kerkvergadering is een belangrijk moment van elkaar ontmoeten, aan de toekomst bouwen en samen vieren. Voor de predikanten, die vaak honderden kilometers van elkaar verwijderd leven en werken, biedt de synode een moment van weerzien. De intensieve vergadermomenten worden afgewisseld met uitgebreide driegangenmaaltijden. Ieder jaar doet de ontvangende Unepref gemeente haar uiterste best om een nog heerlijker maaltijd te bereiden dan het jaar ervoor. Daarbij staan lokale gerechten centraal, die uiteraard worden geserveerd met bijpassende wijnen. Samen eten geeft ruimte voor ontmoeting en delen. Dit zijn de feestmomenten van de synode, die zorgen voor een familiegevoel. Dat wordt nog versterkt doordat synodeleden logeren bij leden van de ontvangende gemeente.

Gezegend

Onder het thema ‘Laten we leven vanuit Gods verbond’ vergadert de synode van de Franse Gereformeerde Kerken ( Unepref) met 116 aanwezigen, die de 4500 leden uit de vijf regio’s van de Unepref vertegenwoordigen. In de afsluitende kerk dienst op zondag wordt de jonge Charles Berger (30) tot predikant bevestigd. Na z’n bevestigende ja-woord, knielt Charles te midden van zijn collegae neer en wordt hij gezegend door hun vele handen. Het is een indrukwekkend gezicht en een emotioneel moment. Mooi hoe God nog steeds jonge mensen in beweging zet om Hem te dienen, zelfs als predikant. God bouwt ook in Frankrijk; we zijn een kleine kudde die het oog gericht houdt op haar Herder.

In diezelfde dienst vertelt legerpredikant Pierre hoe hij drie jaar geleden onwel werd, net voor hij op een nieuwe missie zou gaan. Hij viel en brak zijn been op drie plaatsen. Al vrij snel werd er een melanoom ontdekt in z’n rug. Niet veel later volgden een tweede en derde tumor. ,,Ieder keer dat het goed gaat, is er iets wat niet goed is”, vertelt Pierre. Hij kreeg corona, en er ontstond een tekort aan witte en rode bloedcellen in zijn lichaam.

Kerst

Op dit moment is de kanker terug en is Pierre opnieuw onder behandeling. ,,Ik heb geluk gehad. Ik was twee jaar lang niet met Kerst thuis geweest. God heeft tegen me gezegd: ’Het is tijd dat je stopt! Je familie heeft je nodig en dit keer ben je met Kerst thuis.’ Tijdens al m’n ziek-zijn heb ik Gods aanwezigheid en kracht ervaren: ‘Je hebt genoeg aan mijn genade, want mijn kracht openbaart zich ten volle wanneer iemand zwak is’.” Als gezegende en bemoedigende mensen verlaten we de kerkzaal.

Na de dienst wacht ons een heerlijk traditioneel gerecht: aligot, een maaltijd die ooit bedacht werd om pelgrims te voeden die de lange tocht naar Santiago de Compostela maakten. Zo sterken we ons aan een portie aardappelpuree met veel kaas, die traditioneel wordt geserveerd naast een gebraden worst. We heffen een glas rode wijn op deze mooie synode. Na het afscheid gaat ieder terug naar zijn stad of dorp, om daar met frisse moed z’n geloofsmissie uit te leven en de zegen van deze synode te delen.

Deze column verscheen op 19 mei 2023 in het Friesch Dagblad in Standplaats. 

In Standplaats vertellen Nederlanders die vanuit hun geloof in het buitenland actief zijn over hun ervaringen.