Harriëtte Smit
Jij gelooft dus daadwerkelijk in God en Jezus enzo?
Zwemmen is een populaire sport onder de Fransen. Maar liefst veertig procent van hen doet het, met name in de middagpauze. Water spoelt alles weg: vermoeidheid, verdriet en zorgen. Je vertrekt met een beter zittend lijf, een opgefrist hoofd; je gaat met nieuwe energie weer aan de slag.
Deze goede Franse gewoonte om in de pauze te zwemmen, heb ook ik me een paar jaar geleden eigen gemaakt. Het verfrist me en geeft me energie. Ook leidt het met anderen je baantjes trekken regelmatig tot verrassende ontmoetingen en verdiepende gesprekken. Zo hing ik op hetzelfde moment als Willy uit te rusten na een lang aantal banen. ,,Je accent maakt me nieuwsgierig, welk land vertegenwoordig je?”, startte hij het gesprek. ,,Ah, Nederland... Daar ben ik aantal keren geweest, mooi land! Ik kom uit het Noorden van Frankrijk. Wat brengt je hier helemaal in de Provence? Werkzaam voor Total, Esso, Airbus?” Toen ik vertelde dat ik voor de Franse protestantse kerk werkte als jeugdwerkadviseur, vroeg hij: ,,Zijn er in deze regio dan nog protestanten?”
Oud-militair
En zo ontstond al staand in het water een verdiepend gesprek over protestanten, katholieken, God en geloven. ,,Jij gelooft dus daadwerkelijk in God en Jezus enzo?” Hij vervolgde: ,,Ik niet meer. Ik ben katholiek opgegroeid, maar heb het geloof verloren. Weet je, ik ben oud-militair. Op vele plekken in de wereld heb ik gediend. Ik heb te veel verschrikkelijke dingen gezien. Waar is God toch op moment dat het ergste in de mens bovenkomt? Waarom laat Hij het allemaal maar gebeuren, de destructie van Z’n eigen schepping? Eerlijk gezegd geloof ik er niet meer in. Ik zou wel willen, maar het lukt me niet meer.” Willy vertelt dat zijn vrouw wel gelovig is. ,,Het is haar houvast.” En zo krijg ik zomaar ruimte om te vertellen waarom en wat ik geloof. ,,Dank voor het delen. Ik moet verder met m’n banen”, vervolgt hij. En: ,,Boeiend dit gesprek. Ik moet er over nadenken. Ik zeg in ieder geval tegen m’n vrouw dat ik een protestant, een daadwerkelijk gelovige protestant, heb ontmoet in het zwembad. Daar zal ze van opkijken, omdat je die niet vaak meer tegenkomt.” Hij neemt afscheid: ,,Wie weet tot een volgende zwemmeeting.”
"In een radioprogramma had ze eens gehoord dat mensen die geloven langer leven"
Een ‘bonjour’ en een zwaai
Door met regelmaat te komen, leer ik ook het badpersoneel beter kennen. Zo is er Oliver, een van de badmeesters. Hij is er alleen op woensdag. Dan is zwemvriend Jojo met één been er ook altijd. Voordat ik het water induik, groet ik hen met een bonjour en een zwaai. Olivier ziet er dit keer wat triest uit. Na afloop loop ik naar hem toe. Het gaat niet zo goed met zijn vrouw die al meer dan vijftien jaar MS heeft, vertelt hij. Hij wil haar trouw blijven, maar tegelijk breekt de ziekte hem op. Het delen geeft hem lucht. ,,Harriëtte, wil je voor mij bidden deze week?”, vraagt hij.
Voordat ik vertrek, klets ik altijd nog even met Catherine, de kassière. Ze is gelovig opgegroeid, maar heeft dat geloof verloren. In een radioprogramma had ze eens gehoord dat mensen die geloven langer leven. ,,Harriette, hoe zie jij dat?”, vraagt ze. En zo krijg ik de ruimte om mijn geloof te delen. Catherine verloor het afgelopen jaar haar schoonmoeder en een goede vriendin. Meeleven leidt tot vriendschap, en we blijken op slechts vijf minuten afstand van elkaar te wonen. Een bak thee of een glas wijn na werktijd is zo ingeschonken. God schept zo ruimte om nieuwe vriendschappen te sluiten en een ander even nabij te mogen zijn. Het is aan ons om de ander te zien en te verwelkomen, om aandachtig te luisteren en trouw te zijn in vriendschap.
Harriëtte Smit is landelijk jeugdwerkadviseur binnen de Franse Unepref kerken. Dit artikel is gepubliceerd in het Friesch Dagblad. Lees hier meer over Harriëtte en haar werk in Frankrijk.
