Harriëtte Smit
Nederlandse jongeren zijn als een trampoline voor de Franse kerk
Half februari ontving ik een mailtje met de titel ‘25 jaar na Vauvert’. De titel triggerde, het lezen van de mail maakte me blij: ‘Zo’n 25 jaar geleden hebben we elkaar ontmoet op een werkvakantie in Vauvert in Zuid-Frankrijk waar we een pastorie moesten opknappen. Inmiddels is onze oudste dochter twintig en op zoek naar een werkvakantie om zich nuttig te maken en zich verder te bekwamen in de Franse taal.’ Eind maart kwam er een mailtje van een Franse docente: ‘Ik heb twee leerlingen die wel van betekenis willen zijn in Frankrijk.’ Het spontaan opstaan van deze jongeren zette me in beweging.
Via Zoom maakte ik nader kennis. Wat een positieve jongelui! M’n enthousiasme voor een project werd versterkt. Na een lange zoektocht voor een passend project langs onze Unepref-kerken, stond de kerk van Branoux eind mei op: ‘Harriëtte, ze zijn héél erg welkom bij ons! We willen graag het vakantiecentrum van de kerk opknappen.’ Voor de voorbereiding was er nog maar vijf weken! Op bijzondere wijze zijn gemeenteleden en betrokken vrijwilligers opgestaan en hebben alles in gereedheid gebracht om de jongeren te ontvangen.
Toen was het zover. Na een lange treinreis en korte autorit kwamen de drie jongeren aan in Branoux-lesTaillades, een dorp dat gelegen is in de prachtige natuurrijke Gardonvallei aan de rand van het département Lozère en waar slechts 1200 mensen wonen.
Jolijn (20 jaar)
"Ik vond het heel mooi om echt te ervaren dat je hetzelfde geloof deelt en dat daardoor verschillen in cultuur, taal, land wegvallen. Ik heb veel geleerd van de gastvrijheid van de Fransen, van het zien hoe blij ze met ons waren, van hun getuigenissen en bijbelstudies."
Mooi gerenoveerd
In het centrum staat een mooi gerenoveerde temple, een protestantse kerk, waar vandaag de dag een handjevol gelovigen zondags hun eredienst houden. Een stukje verderop staat de pastorie met het vakantiecentrum Centre Protestant Cévénol, waar de jongeren aan de slag zullen gaan en waar ze logeren. Jaren geleden werd dit vakantiecentrum opgericht met als doel het ontvangen van diverse (vakantie-) groepen. Door vergrijzing van de kerk door de jaren heen, werd de vrijwilligersgroep steeds kleiner. Toen in 2014 de veiligheidsnorm van groepsgebouwen aangescherpt werd, ontbrak het hen aan mankracht om aan de eisen te kunnen voldoen en werd het centrum met pijn gesloten.
Patrick (53), een betrokken vrijwilliger deelt met tranen in zijn ogen: ‘Jullie komst is voor ons als een trampoline naar een nieuwe toekomst.’ Hij noemde de jongeren ‘gezondenen door God’ en ‘dragers van leven en licht’. Mooi te horen hoe de komst van deze jongeren hen als vrijwilligers in beweging had gezet om in korte tijd het centrum schoon te maken en nieuwe bedden te plaatsten voor onze komst. Een projectplan werd geschreven om het centrum een nieuwe bestemming te geven: mensen die tijdelijk onderdak nodig hebben te verwelkomen en de recreatieruimte te gebruiken voor missionaire doeleinden.
Emma-Lize (18 jaar)
"Wat ik heel indrukwekkend vond was de dankbaarheid van de mensen die we ontmoet hebben. Ze waren blij en tevreden met de kleine dingen en lieten dat ook merken. Deze vakantie hielp mij om mijn eigen gedachten en opvattingen van een andere kant te bekijken."
Vroeg uit de veren
Iedere dag was het vroeg uit de veren, een Frans ontbijt en daarna met een trouw groepje gemeenteleden de dag beginnen met een bemoediging uit de eerste brief van Petrus. Verrijkend dat intercultureel Bijbellezen!
Terwijl wij met het schuren en verven van de recreatiezaal aan de slag gingen, begonnen Line en Corinne met de het bereiden van een heerlijke maaltijd.
Mooi hoe een diaconaal project mensen van verschillende generaties inzet en verbindt. Zo denk ik aan Line (86), die heerlijk kan bakken en koken. Iedere dag was ze er, zorgde ze voor de maaltijd en deed ze andere hand- en spandiensten. Tijdens een van de koffiemomenten leerden we haar iets beter kennen. Verliezen tekenden haar leven: haar man, haar kleinzoon en een jaar geleden haar enige zoon. ,,Dankbaar dat jullie er zijn en dat ik van betekenis kan zijn, dat geeft even afleiding.” Ze deelde hoe ondanks vragen en verdriet, haar geloof haar goede moed gaf voor iedere dag.
Deze diaconale vakantie is naast een klusweek, vooral ook een week van ontmoeten. Regelmatig stapten we met de Fransen in de auto en lieten ze ons prachtige plekjes zien en ontdekken. Zo maakten we kennis met de indrukwekkende protestantse hugenotengeschiedenis in het Musée du Désert die deze regio gemarkeerd heeft. We zongen psalmen in een grot waar vroeger de Franse protestanten in het geheim samen kwamen voor hun kerkdiensten. We maakten kennis met oude gebruiken en ambachten in het Maison Rouge waar onder meer de ooit florerende zijde-industrie is te bewonderen. En ze lieten ons verschillende tochten maken op prachtige natuurhoogten in de Lozère en zwemmen in idyllisch gelegen riviertjes die geen toerist weet te vinden. We verrasten eenzamen en ouderen met een bezoek. Elkaar tot zegen zijn zit hem in de kleine dingen: samen optrekken, de ander verwelkomen en geloof en leven delen. Dat geeft een verbondenheid die de taalbarrière overstijgt.
Extra handen
Mooi hoe extra handen mij de kans gaven deze kleine gemeente concreet te bemoedigen. De komst van deze jongeren en hun positieve aanwezigheid is voor de gemeente als een springplank geweest om tot een nieuwe stap te komen om in geloof en met vertrouwen het protestantse centrum stap voor stap nieuw leven in te blazen en hun missionaire verlangen te gaan realiseren. De jongeren zijn weer teruggezonden naar Nederland met een Franse diaconale ervaring rijker.
Harriëtte Smit is landelijk jeugdwerkadviseur binnen de Franse Unepref kerken. Dit artikel is gepubliceerd in het Friesch Dagblad (21 juli 2022). Lees hier meer over Harriëtte en haar werk in Frankrijk.
